Category: ~ Biff and the Sinking Coal Freighter, in English, Dutch, Spanish and French

Biff is a tugboat captain and a bear. During a terrible storm at night, on Lake Erie, he meets the love of his life, who is also a tugboat captain.

Biff and the Sinking Coal Freighter

Posted on by sterlingbennett

A story for my five-year old granddaughter:

When I was little, my father told me about a bear named Biff, who was the captain of a tug on the Erie Canal. He steamed back and forth between great lines of ships and barges whenever he heard the toot-toot that ships gave when they needed a tug. When he wasn’t pushing and pulling ships and barges he went out on the deck, smelled the smell of hay coming off the fields, and began polishing the brass bell just outside the wheelhouse. There was not a single tug captain that had such a polished shining bell. That was because Biff was the only bear tug captain. All the others were people. And because they didn’t have fur, they couldn’t really get a good shine on their bells. They would tire of rubbing a piece of cloth against their brass bells. But Biff simply rubbed whatever part of him was nearest when he passed the bell. Sometimes, he gave it a nudge with his head, sometimes with the back of his elbow, and when he was feeling really pleased sometimes with his butt, as he went by.

Sometimes they went out through the locks onto Lake Erie where it could get quite rough during storms. Other tug captains had trouble standing and moving around in such weather, but Biff simply dropped down on four legs and got things done. He attached towing cables to the great capstan in the middle of the rear deck. He unhooked them when the tow was over. He could do all this in terrible storms because he had four legs. Such weather stimulated him, made him feel especially alive, so that even in dangerous weather, if he passed his brass bell, he gave it a brush with the fur on some part of his body.

For all these reasons, ship and barge captains tooted to him whenever they needed a reliable tug. And Biff would ring back in answer on his shining bell and approach these ship at full steam.

One night, a great storm blew out on the great black lake as big as an ocean. A very large coal freighter was in trouble and taking on water. Its desperate toots blew on shore with the night wind, but all the tugs were afraid to go out into the huge waves and freezing sleet. Except for Biff, who put on his bright yellow storm slickers, shoveled extra coal into the boiler below deck, tooted for the locks to open, and steam out into the raging night.

He steamed out for twenty minutes before he saw the freighter, low in the water and in danger of sinking. Men threw him a line from the bow of the freighter. Biff brought it around to the stern of his tug, the SV Grampi, and pulled on it until he got the cable and cinched it around the capstan. Then, on all fours, he crossed to the pilot house and pushed on the throttle and the SV Grampi pulled slowly until the cable was tight, then he began pulling the sinking coal freighter. If he could just get it to the beach, the sinking coal freighter could not sink because it was shallow at the beach. But because the freighter was so full of water, it would not go in a straight line and would veer to the right or the left, and hardly go forward at all.

Biff was sad because it looked like he would not be able to save the freighter and the men on it. The freighter would sink and the men would probably drown.

That was when he heard a toot behind him, from very close. He could see the other tug in the darkness, coming closer and closer at great speed. His heart leapt, and tooted back in welcome. Biff could not see the other tug captain in his dark pilot house. But he knew that tug captain was very brave coming out into the mountainous seas with only two human legs to stand on.

The sailors on the floundering coal freighter threw the new tug another line. Biff watched the tug captain – just the yellow blur of a figure in rain slickers – come out of his pilot house, take the line, bring up the cable, and loop it over the capstan with a clove hitch. Now there were two tugs pulling on the sinking coal ship, and so the stricken coal freighter came along straight ahead. Because, whenever it tried to veer left or right, the other tug pulled it back, and so it had to go straight ahead in a straight line.

When the coal freighter rode up onto the beach, the tugs threw off their towing lines and went around behind the coal freighter and, with each great wave coming under them, pushed the freighter farther up onto the beach where the giant waves could no longer hurt it. The crew of the coal freighter, seeing that they were saved, gave both tug captains a great cheer, in thanks. Biff and the other captain gave them a long line of toots to salute them. Then they, Biff’s tug and the other one, pulled away from the perilous breaking waves, reached deeper water, and steamed toward the locks, rolling so much – because the waves were hitting them from the side – that they themselves were in danger of rolling over and sinking.

The old man who manned the locks was out in his yellow slickers, watching for the tugs. And when they came, he pulled on a lever and the steam engine that was part of the locks screamed and roared, and the great steel doors opened wide, and the two tugs hurtled in through the great dark steel gates, the gates closed behind them, and the two tugs drifted to a stop in the protected calm waters at the beginning of the Erie Canal.

Biff came out of his pilot house. He wanted to thank the other tug captain for his bravery. The other captain came out of his pilot house then. He was smaller than Biff, and when he too took off his yellow slicker rain hat, Biff saw that it was not a person but a bear like himself, in fact the most beautiful girl bear he had ever seen.

He wanted to hit his shining brass bell, with his back side, that’s how moved he was, but he restrained himself, in order to make a good impression. He thought she was wonderful. And she was. The bravest, most wonderful, the cutest girl bear he had ever seen. “Would you like a cup of tea?” she asked across the space between the two tugs. As the wind howled out on the lake, and as some of it roared through the tops of the trees on the side of the canal, Biff went forward and tied the SV Grampi off on a mooring buoy. Then he tied the other tug against his, and he watched as both tugs began to swing around in the wind until the mooring line came taught and they rode at rest with their bows to the wind.

“The tea water is getting hot,” said the other captain. And so Biff leapt across the his gunnels and hers, the way bears do, and together, each of them down on four feet, they went across her deck and into galley, where they had hot tea and cookies, and introduced themselves. Already, they admired each other very much for each other’s bravery. And out of this came a deep and lasting friendship. And one month later, a marriage between two brave bear tug boat captains, one Biff Bennett, whom you already know, and the other, the princess of his life, Eleanor, the courageous captain of the SS Claypool.

Biff and the Sinking Coal Freighter in Spanish

Posted on by sterlingbennett

Biff y el barco carbonero que se hundía

Traductor: Lirio Garduño

Un cuento para mi nieta de cinco años, L.

Cuando era pequeño mi padre me contó la historia de un oso llamado Biff, que comandaba un remolcador en el canal Erié. Salía navegando a lo largo del canal, entre grandes filas de barcos y de gabarras cada vez que oía el silbato de vapor de las embarcaciones pidiendo un remolque.  Cuando no estaba empujando o jalando barcos y gabarras, salía a la pasarela, disfrutaba el olor a pasto que venía de los campos, y empezaba a pulir la campana de cobre que se encontraba justo afuera de la cabina de mando. No había un sólo capitán de remolcador que tuviera una campana tan pulida y brillante. Eso era porque Biff era el único oso capitán de remolcador. Todos los demás eran humanos.  Y porque no tenían pelambre no podían obtener un brillo realmente bueno en sus campanas.  En vano se cansaban de frotar con un pedazo de tela sus campanas de cobre.  Pero Biff solamente frotaba cualquier parte de su cuerpo que estuviera cerca cuando pasaba a proximidad de la campana. A veces le daba un pequeño cabezazo, a veces usaba la parte de atrás de su codo y, cuando estaba realmente contento, le daba un golpecito con su trasero al pasar.

A veces los capitanes de los remolcadores franqueaban las compuertas hacia el lago Erié, donde las cosas se podían poner difíciles durante las tempestades. Los otros capitanes de remolcadores tenían dificultades para quedarse de pie y circular en tan mal clima, pero Biff solamente bajaba en cuatro patas y hacía lo que había que hacer.  Ataba los cables de remolque al gran cabestran en medio del puente trasero.  Los descolgaba una vez la maniobra terminada.  Él podía hacer todo esto en las tempestades más terribles porque tenía cuatro patas.  Este tipo de clima lo estimulaba, lo hacía sentirse especialmente vivo, así que hasta en un clima peligroso, cuando pasaba cerca de la campana de cobre, la rozaba con el pelambre de alguna parte de su cuerpo.

Por todas esas razones, los capitanes de barcos y gabarras lo llamaban con sus silbatos cada vez que necesitaban un remolque confiable.  Y Biff contestaba a su vez haciendo sonar su brillante campana, y se acercaba a sus barcos a todo vapor.

Una noche, una gran tempestad sopló sobre el enorme lago negro, ancho como un océano.  Un barco carbonero muy grande estaba en problemas, y empezaba a llenarse de agua.  Sus silbidos desesperados llegaban hasta la costa con el viento nocturno, pero todos los remolcadores tenían miedo de salir entre las olas enormes y las ráfagas heladas de nieve casi derretida. Todos, excepto Biff, quien revistió su brillante impermeable amarillo, echó un poco más de carbón en la caldera bajo el puente, lanzó un silbido para que le abrieran las compuertas y se fue a todo vapor adentrándose en la noche furibunda.

Navegó veinte minutos antes de vislumbrar el buque de carga, bajo sobre el nivel del agua y en peligro de hundirse.  Los hombres le lanzaron una cuerda desde la proa del barco.  Biff la hizo llegar hasta la popa  de su remolcador, el SV Granpy, y jaló hasta poder atrapar el cable y engancharlo sobre el cabestran.  Entonces, a cuatro patas, se dirigió a la cabina de mando y empujó la palanca y el SV Granpy  jaló lentamente hasta que el cable se tensó por completo, entonces empezó a remolcar al buque carbonero en problemas. Si solamente pudiera llevarlo hasta la playa, el gran barco en peligro no se hundiría, porque allí no había mucho fondo. Pero el barco estando tan lleno de agua, no podía seguir una línea recta y se desviaba siempre hacia la derecha o hacia la izquierda, casi sin avanzar.

Biff estaba triste porque parecía que no iba a poder salvar al buque carbonero y a sus hombres. El barco se hundiría y los hombres probablemente perecerían ahogados.  Fue en este momento cuando oyó un silbido detrás de él, muy cerca.  Pudo ver otro remolcador en la oscuridad, acercándose cada vez más, a gran velocidad.  Su corazón dio un vuelco y Biff accionó su silbato en signo de bienvenida. Biff no podía distinguir al otro capitán en la oscuridad de su cabina de mando.  Pero sabía que este capitán remolcador era muy valiente por salir en medio de esas olas gigantescas con sólo dos piernas humanas sobre las cuales pararse.

Los marineros del buque carbonero en peligro lanzaron otra línea hacia el nuevo remolcador. Biff vio cómo el otro capitán – apenas una silueta amarilla en su impermeable – salió de su cabina, tomó la línea, alcanzó el cable, e hizo un nudo sobre el cabestran.  Ahora había dos remolcadores jalando el buque carbonero que amenazaba con hundirse, y así el barco en peligro pudo empezar a avanzar en línea recta.  Porque cada vez que intentaba dar hacia la izquierda o hacia la derecha, el otro remolcador lo jalaba y así tenía que avanzar obediente en línea recta.

Cuando el buque carbonero estuvo cerca de la playa, los remolcadores desataron sus cables y se dirigieron hacia la popa de éste; y aprovechando cada ola que los levantaba, empujaron el barco carbonero más lejos sobre la playa, donde las olas gigantes ya no podían hacerle daño.  La tripulación del buque, viéndose a salvo, lanzó una gran aclamación de agradecimiento a los dos capitanes de remolque.  Biff y el otro capitán les respondieron con una serie de silbidos para saludarlos.  Entonces los dos remolcadores, el de Biff y el otro, se alejaron de allí donde rompen las olas, alcanzaron aguas más profundas y fueron a todo vapor hacia las compuertas balanceándose tanto – porque las olas los golpeaban de lado – que ellos mismos estuvieron en peligro de volcarse y hundirse.

El anciano que manejaba las compuertas estaba afuera con su impermeable amarillo, esperándolos.  Y cuando llegaron, accionó una palanca; la máquina de vapor que movía las compuertas, rugió y rechinó y los enormes paneles de metal se abrieron ampliamente y los dos remolcadores se deslizaron a través de las grandes y negras puertas de acero, las puertas se cerraron detrás de ellos y los dos remolcadores avanzaron lentamente hasta detenerse en las aguas tranquilas y protegidas  del inicio del canal Erié.

Biff salió de su cabina de mando.  Quería agradecer al otro capitán por su valentía. Entonces el otro capitán salió de su propia cabina.  Era más pequeño que Biff y cuando se quitó su sombrero amarillo, Biff vio que no era un ser humano sino un oso como él, de hecho la osita más bonita que jamás hubiera visto.

Tenía ganas de dar un golpe a su brillante campana de cobre con su trasero de tan emocionado que estaba, pero se controló para dejar una buena impresión.  Pensó que ella era maravillosa.  Y lo era.  La más valiente, la más extraordinaria, la más linda osita que nunca vio.  “¿Le gustaría tomar una taza de té?”, preguntó ella a través del espacio entre los dos remolcadores. Mientras el viento aullaba sobre el lago y parte de él rugía sobre las copas de los árboles a los lados del canal, Biff avanzó y ató el SV Granpy a una boya de amarre.  Luego, ató el otro remolcador al suyo y contempló cómo los dos barcos empezaban a balancearse con el viento hasta que la línea de amarre se tensó y que los dos remolcadores quedaron con la proa haciendo frente al viento.

“El agua para el té está lista”, dijo el otro capitán.  Entonces Biff saltó por encima de ambas bordas, a la manera de los osos, y los dos juntos en cuatro patas atravesaron el puente hasta la cabina donde tomaron té caliente con galletas y se presentaron mutuamente.  Ya se tenían mucha admiración por la valentía de cada uno.  Y de todo esto nació una amistad profunda y duradera. Y un mes después ocurrió una boda entre dos valientes osos capitanes de remolcador, un tal Biff Bennett  a quien ustedes ya conocen, y la princesa de su vida, Eleanor, la valiente comandante del SS Claypool.

Biff in French

Posted on by sterlingbennett

BIFF ET SON REMORQUEUR

Traducteur: Jean Pierre Buono

Une histoire pour ma petite fille Eleanor

Quand j’étais petit, mon père m’a raconté l’histoire d’un ours appelé Biff, qui était capitaine d’un remorqueur dans le canal Érié.  Il sortait à toute vapeur de long en large entre les grandes files de navires et de chalands, chaque fois qu’il entendait le coup de sirène à vapeur des bateaux qui avaient besoin d’un remorqueur.  Quand Biff ne poussait ni ne tirait des navires ou des chalands, il sortait sur le pont, humait le parfum d’herbe qui provenait des champs et commençait à astiquer la cloche de cuivre qui se trouvait à l’extérieur de sa timonerie.  Aucun autre capitaine n’avait une cloche aussi polie et brillante. C’était parce que Biff était le seul capitaine à être un ours.  Les autres étaient des humains.  Et,  parce qu’ils n’avaient pas de fourrure, ils ne pouvaient pas obtenir un aussi beau lustre sur leurs cloches.  Ils s’épuisaient à frotter leurs cloches avec un chiffon.  Quant à lui, Biff frottait simplement avec la partie de son corps qui se trouvait le plus près de la cloche, en passant.  À l’occasion,  il la frottait un petit peu avec la tête, ou bien avec son coude et, de temps en temps, quand il se sentait vraiment content, avec son derrière, au passage.

Parfois, les capitaines de remorqueur sortaient au delà des écluses sur le lac Érié, qui pouvait devenir très houleux en temps de tempête.  Alors que d’autres capitaines avaient beaucoup de peine à se tenir debout et s’activer pendant ce temps de chien, Biff tombait simplement sur ces quatre pattes et poursuivait son travail. Il fixait des câbles au grand cabestan au milieu du pont arrière.  Il les décrochait, une fois le remorquage terminé.  Il pouvait faire tout ça pendant les orages parce qu’il avait quatre pattes.  Ce genre de climat le stimulait, le faisait se sentir vivant, si bien que pendant ces temps dangereux il frottait la cloche de cuivre en passant, avec n’importe quelle partie de son corps.

Pour ces raisons, les capitaines des navires et des chalands lui adressaient des coups de sirène à chaque fois qu’ils avaient besoin d’un remorqueur fiable.  Alors, Biff faisait sonner sa brillante cloche de cuivre en guise de réponse, et s’approchait d’eux à toute vapeur.

Une nuit, une tempête éclata sur le vaste lac noir grand comme un océan.  Un immense cargo de charbon avait des ennuis et commençait à couler.  Ses coups de sirène désespérés étaient portés jusqu’à la rive par le vent de la nuit mais tous les remorqueurs avaient peur de sortir dans les immenses vagues, dans les rafales glaciales de neige fondue.  Tous, sauf Biff, qui passa son ciré jaune, enfourna quelques pelletées de charbon supplémentaires dans la chaudière sous le pont, donna des coups de sirène pour qu’on lui ouvre les écluses et sortit à toute vapeur dans la nuit tempêtueuse.

Il navigua une vingtaine de minutes avant d’apercevoir le cargo, très bas sur l’eau et en danger de couler.  Les hommes lui lancèrent une ligne depuis la proue du cargo charbonnier.  Biff la conduisit vers la poupe de son remorqueur, le SV Granpy, et la tira jusqu’à attraper l’amarre, l’attachant autour du cabestan.  Puis à quatre pattes il traversa jusqu’à la timonerie et actionna la commande et le SV Granpy tira doucement jusqu’à ce que le câble fut tendu, puis il commença à remorquer le cargo charbonnier.  S’il pouvait seulement l’amener jusqu’à la plage, le cargo sur le point de naufrager ne pourrait plus couler, parce que là-bas c’était peu profond.  Mais le cargo était si plein d’eau, qu’il ne pouvait pas suivre une ligne droite et il obliquait à gauche et a droite sans pratiquement jamais rester en ligne.

Biff était triste parce qu’il semblait qu’il ne parviendrait pas à sauver le navire et son équipage.  Le navire coulerait et ses hommes se noieraient probablement.

C’est à ce moment qu’il entendit un coup de sirène derrière lui, tout près.  Il distingua un autre remorqueur dans l’obscurité, s’approchant, chaque fois plus près, à toute vapeur.  Son coeur fit un bond et il actionna sa sirène en signe de bienvenue.  Biff ne pouvait pas voir l’autre capitaine remorqueur dans sa cabine obscure.  Mais il savait que ce capitaine était bien courageux de sortir dans les flots hauts comme des montagnes, avec seulement deux jambes humaines pour se tenir debout.

Les marins du cargo sur le point de sombrer lancèrent une autre ligne au nouveau remorqueur.  Biff vit le capitaine du deuxième remorqueur – une vague silhouette jaune dans son ciré luisant – sortir de sa cabine, attraper la ligne, attirer l’amarre à lui, lui faire décrire une boucle sur le cabestan et la fixer avec une demi-clé. Il y avait maintenant deux remorqueurs qui tiraient le cargo en détresse;  aussi le navire blessé commenca à avancer tout droit car, chaque fois qu’il tentait de virer à droite ou à gauche, l’autre remorqueur le tirait vers lui et c’est ainsi qu’il ne pouvait qu’aller droit, bien en ligne.

Quand le cargo charbonnier arriva vers la plage, les remorqueurs détachèrent leurs amarres et se tournèrent vers l’arrière du navire, et profitant de chaque grande vague qui les soulevait, poussèrent le cargo toujours plus haut vers la plage, là où les vagues géantes ne pouvaient plus l’endommager.  L’equipage du cargo charbonnier, se voyant sauvé, lança vers les deux capitaines une grande clameur de remerciement.  Biff et l’autre capitaine, répondirent à leur salut par une grande série de coups de sirène.  Alors, tous les deux, le remorqueur de Biff et l’autre bateau s’éloignèrent des dangereux brisants, atteignirent des eaux plus profondes et naviguèrent vers les écluses, dans un tel roulis – car les vagues les frappaient de côté -qu’ils étaient eux-mêmes en danger de se renverser et de couler.

Le vieil homme qui commandait les écluses se tenait dehors, dans son ciré jaune, guettant les remorqueurs. Et quand ils arrivèrent, il actionna un levier et la machine à vapeur qui commandait les écluses siffla et gronda et les grandes portes d’acier furent grandes ouvertes, et les deux remorqueurs franchirent les portes d’acier sombre, les portes se fermèrent derrière eux et les deux remorqueurs terminèrent leur dérive dans les eaux calmes et protectrices du début du canal Érié.

Biff sortit de sa timonerie.  Il voulait remercier l’autre capitaine de son courage. Alors celui-ci sortit à son tour de sa cabine.  Il était plus petit que Biff et quand il enleva la capuche de son ciré jaune, Biff vit que ce n’était pas un humain, mais un ours comme lui; de fait, la plus jolie des oursonnes qu’il ait jamais vue.

Il eut envie de faire sonner sa brillante cloche de cuivre avec son derrière, c’est dire son émotion, mais il se contrôla afin de faire bonne impression. Il pensa qu’elle était merveilleuse et elle l’était.  La plus courageuse, la plus magnifique et la plus mignonne oursonne qu’il ait jamais vue.  «Voulez-vous une tasse de thé?» demanda-t-elle à travers l’espace qui séparait les deux remorqueurs. Tandis que le vent continuait de hurler sur le lac et qu’un peu de ce vent grondait à travers les cimes des arbres le long du canal, Biff avança et amarra le SV Granpy sur une bouée de mouillage. Puis il attacha l’autre remorqueur au sien et il vit comment les deux bateaux commencèrent à se balancer dans le vent jusqu’à ce que la ligne de mouillage fut tendue et que les deux remorqueurs se stabilisent, leur deux proues face au vent.

«L’eau pour le thé est prête», annonça l’autre capitaine.  Alors Biff sauta par dessus les bastingages de leurs deux navires, comme font les ours, et ensemble, à quatre pattes tous les deux, ils traversèrent le pont jusqu’à la cambuse, où ils burent leur thé chaud avec des gâteaux, et firent les présentations. Ils s’admiraient déjà beaucoup l’un l’autre pour leur courage.  Et c’est ainsi que naquit une amitié profonde et durable.  Et un mois plus tard, eut lieu un mariage entre deux vaillants ours capitaines de remorqueur, un certain Biff Bennett, que tu connais déjà, et l’autre, la princesse de sa vie, Eleanor, la courageuse capitaine du SS Claypool. 

The Biff Story in Dutch

Posted on by sterlingbennett

Biff  en het Zinkende Steenkolen Schip

Een verhaaltje voor mijn kleindochter van vijf jaar

 

Toen ik nog klein was vertelde mijn vader mij over Biff de  beer die sleep boot kapitein was op het Erie Kanaal.  Hij stoomde op en neer tussen de grote schepen als hij het toet-toet hoorde van een schip dat zijn hulp nodig had..  En als hij niet bezig was om schepen to duwen of te slepen, dan was hij aan dek, en rook de warme geur van het hooi dat van de velden dreef. Dan poetste hij de koperen bel naast het stuurhuis. Er was geen enkele  sleepboot kapitein met zo’n mooi gepoetste en glimmende bel.  Dat was omdat Biff een beer was.  Alle andere sleep boot kapiteins waren gewone mensen en die hadden geen bont en konden hun bel niet zo mooi poetsen.  Mensen hielden er niet van om met een doekje hun bel de hele tijd te poetsen, maar Biff poetste de bel gewoon zijn bontje waar hij de be look raakte ook raakte elke keer als hij er langs liep.  Soms deed hij het met zijn voorhoofd, soms met een elleboog, en soms, als hij echt in een goed humeur was, dan deed hij het met zijn billetjes.

 

Soms voeren de sleepboten door de sluis naar het Erie Meer waar het weer heel slecht kon zijn.  Andere kapiteins vonden het moeilijk om te blijven staan in zulk slecht weer, maar Biff ging dan gewoon op zijn vier poten staan en ging door met zijn werk. Hij sloeg de sleep kabels om de bolder op het achterdek en haalde de kabels weer terug aan boord als de sleep over was.  Zelfs in de vreselijkste storm bleef hij overeind omdat hij vier poten had.  Hij vond het heerlijk als het slecht was, hij genoot ervan en dan poetse hij de koperen bel een beetje extra als hij erlangs liep.

 

Als de kapiteins van  schepen en aken een sleep nodig hadden waar ze op konden rekenen, dan bliezen ze hun hoorn om Biff te roepen.  En Biff  antwoordde dan met zijn glimmende bel en ging met volle kracht naar hun toe.

 

En toen op een nacht stak een vreselijke storm  op over het grote donkere meer dat zo groot was als een ocean.  Een groot schip met steenkool aan boord was in moeilijkheden geraakt en begon te zinken. De nacht wind droeg het wanhopig getoeter van de hoorn naar de wal, maar niemand durfde het meer op te gaan  met de vreseliike golven en de barre hagel storm.  Behalve Biff!  Die trok zijn  gele oliejas aan, schepte extra kolen in de stoomketel en blies zijn hoorn om de sluis te laten openen.

 

Het duurde twintig minute voordat hij het kolen schip zag. Het lag al laag in het water en dreigde te zinken. Matrozen gooiden hem een lijn vanaf hun voorschip en Biff maakte die vast aan  de achter steven van zijn sleepboot die SS Grampi  heette. Toen liep hij op vier poten naar zijn stuurhuisl en bracht langzaam  de machine op gang totdat de sleep kabel strak stond.  Als hij het kolen schip maar op tijd naar het strand kon slepen, want daar kon het niet zinken in het ondiepe water.  Maar omdat het schip al zo vol zat met water ging het niet recht vooruit maar zwaaide van links naar rechts en het was heel moeilijk om vooruit te komen.

 

Biff was erg bedroefd want hij was bang dat hij het schip en de bemanning niet kon redden en dat het schip zou zinken met alle mensen aan boord.

 

Maar op dat ogenblik hoorde hij een scheepshoorn vlak achter zich en hij zag een andere sleep boot die met volle kracht dichterbij kwam.  Zijn hart klopte in zijn keel en hij blies zijn eigen hoorn als welkom.  Hij kon de andere kapitein niet zien want het was erg donker, maar hij wist dat die kapitein erg dapper moest zijn om in zulk slecht weer het meer op te gaan met alleen maar twee benen om op te staan.

 

De matrozen op het zinkende schip gooiden een andere lijn naar de nieuwe sleepboot.  Biff zag  de sleepboot kapitein –niet meer dan een schim in een gele oliejas- uit het stuurhuis aan dek komen om de sleep kabel rond te brengen en met een mastworp aan de bolder vast te leggen. Nu waren er twee sleepboten en het getroffen schip voer nu recht vooruit.  Elke keer als het naar links of naar rechts wou draaien trok een van de twee sleepboten het weer recht.

 

Toen het kolen schip vast liep op het strand gooiden de sleepboten de kabels los en, met hulp van de geweldige golven, duwden ze het schip hoger op het strand waar de golven het geen kwaad meer konden doen. Toen ze wisten dat ze veilig waren juichte de bemanning de twee kapiteins toe.  Biff en de andere kapitein gaven ze een saluut met een lange toeter op hun hoorns .  De twee sleepboten trokken terug naar dieper water, weg van de dreigende golven, en stoomden  naar de sluis. Maar  hun schepen rolden zoveel in de golven dat zij zelf gevaar liepen om te kapseizen en te zinken.

 

De oude sluiswachter in zijn gele oliejas stond al op hen te wachten.  Toen zij dichtbij waren startte hij de stoom machine van de sluis enknarsend en krakend draaiden de zware stalen deuren open, en de twee sleepboten voeren snel naarbinnen,  de sluis deuren gingen weer dicht en de twee sleepboten dreven langzaam tot zij tot stilstand kwamen in het kalme water aan het begin van het Erie Kanaal.

 

Biff kwam uit zijn stuurhuis.  Hij wilde de andere kaiptein bedanken voor zijn moed. Toen kwam de andere kapitein uit zijn stuurhuis.  Hij was kleiner dan Biff en toen hij zijn zuidwester af nam zag Biff that het geen man was maar een beer zoals hij, en de mooiste meisjes beer die hij ooit had gezien.

 

Hij had bijna de bel met zijn rug geslagen, hij was zo ontroerd, maar hij beheerste zichzelf om een goede indruk te maken.  Hij dacht dat zij fantasties was. En dat was ze ook.  De moedigste, fantastieste, de liefste beer die hij ooit had gezien. “Wil jij een kopje thee?” vroeg zij.  En terwijl de storm woedde op het meer en de wind door de toppen van de bomen blies, legde Biff zijn sleepboot vast aan een meer boei.  Toen legde hij de andere sleepboot vast aan zij eigen boot en keek hoe de wind hun twee boten langzaam bego te draaien tot de meer lijn strak stond en zij stil lagen met hun boeg naar de wind.

 

“Het thee water kookt,” zei de andere kapitein, en Biff sprong over naar haar schip en samen liepen zij op vier poten over dek naar de kombuis.  En terwijl zij warme tee dronken en koekjes aten leerden se elkaar kennen.  Ze waren allebei onder de indruk van elkaars moed, en zo werden ze dikke vrienden.  En een maand later trouwden de twee sleepboot kapiteins, de ene was Biff Bennett die je al kent and de ander Eleanora, de princes in zijn leven, die kapitein was van het SS Claypool.